ارائه یک رویکرد مدل محور برای ترکیب ارزیابی قابلیت استفاده در فرآیند نرم افزار

قابلیت استفاده، به عنوان یکی از مهم ترین صفات کیفی در سیستم های نرم افزاری محاوره ای در نظر گرفته شده است، زیرا سهولت یا دشواری ای که کاربران با این نوع از سیستم ها تجربه می کنند، موفقیت یا شکست آن سیستم ها را تعیین می کند. سیستمی که همه نیازمندی های کارکردی را برآورده کرده باشد، می تواند از طرف کاربران نهایی به شدت رد شود، اگر مشکلات قابلیت استفاده از خود نشان دهد. تاکنون متدهای ارزیابی قابلیت استفاده زیادی پیشنهاد شده اند. اغلب این متدها بر روی ارزیابی سیستم نهایی متمرکز شده اند و برای انجام ارزیابی، به مقدار زیادی از منابع (پیاده سازی سیستم نهایی، کاربران نهایی، پرسشنامه، و غیره) نیاز دارند. ارزیابی قابلیت استفاده باید از اوایل فرایند توسعه نرم افزار آغاز گردد و در طی همه مراحل توسعه، بارها و بارها انجام شود تا از کیفیت سیستم نهایی اطمینان حاصل شود. بسیاری از فرایندهای توسعه نرم افزار، مزایای فراورده های تولید شده در مراحل طراحی نرم افزار را در نظر نمی گیرند. این فراورده های میانی عمدتاً برای راهنمایی توسعه دهندگان و مستندسازی برنامه کاربردی استفاده می شوند. از آنجایی که قابلیت ردیابی میان این فراورده ها و برنامه کاربردی نهایی به خوبی درک نشده است، انجام ارزیابی های قابلیت استفاده بر روی این فراورده ها مشکل است. این مشکل در فرایندهای توسعه نرم افزار مدل محور کاهش یافته است، زیرا فراورده های (مدل های) میانی که نشان دهنده دیدگاه های مختلف از یک برنامه کاربردی هستند، در همه مراحل فرایند توسعه استفاده می شوند و کد منبع نهایی به طور خودکار از این مدل ها تولید می شود. در این پایان نامه، ما یک رویکرد روشمند برای ترکیب ارزیابی قابلیت استفاده در مراحل مختلف فرایندهای توسعه نرم افزار مدل محور پیشنهاد کرده ایم. به این منظور، ابتدا نقش ها، وظیفه ها و فراورده های مورد نیاز برای تعریف یک فرایند ارزیابی قابلیت استفاده عمومی را تعریف کرده ایم و سپس، ساختار آن فرایند را بر مبنای روش های توسعه نرم افزار تکرارشونده و تکاملی (مثلاً، openup) مشخص کرده ایم. همچنین، فرایند ارزیابی قابلیت استفاده پیشنهادی را در یکی از متدهای محبوب توسعه برنامه های کاربردی وب مدل محور، نمونه سازی کرده ایم تا امکان اجرای رویکرد پیشنهادی را نشان دهیم.